بیا که لاله تنهای باغ خواهد مرد 

پرنده نیز , پس از آن , زداغ خواهد مرد 

غروب امده , دیگر توای طلوع زمان 

غروب گر کنی , از غم , فراغ خواهد مرد

به گستراک کویر , ای نسیم آگه باش

که نابجا نوزی , چون چراغ خواهد مرد

سرود مهر به گوش جفا چه میخوانی 

که از برودت آن ,عشق داغ خواهد مرد !

اگرکه لاله بمیرد ,پرنده نیز و چراغ

طلوع صبح دگر , روی داغ , خواهد مرد

دوشی از دل شوریده سراغی نگرفتی 

برسینه غمی هشتی و داغی نگرفتی

ای چشم و چراغ شب تاریک سهیلا 

افتادم و دستم به چراغی نگرفتی 

پاییز دل انگیز سبکپایه گذر کرد 

برکام دلم , گوشه باغی نگرفتی

روزان و شبانت همه در مشغله بگذشت

لختی ننشستی و فراغی نگرفتی

در حسرت آغوش تو خون شد دل و یکروز

در بازوی من , دامن داغی نگرفتی 

گلزار سهیلا و این طرفه که یک عمر 

بوییدت و اورا به دماغی نگرفتی 

جهان , چون روستایی غرق در تاریکی شبها 

مرا , این آرزومند محبت را زخود رانده ست 

زمین , سرتاسرش سنگ است

چمن پوشیده از خون است و گلرنگ است 

                *      *

مرا بیهوده میخوانید در جشن شقایق ها 

زمن بیهوده می خواهید تا هم صحبت 

شبهای شیرین شما باشم

دگر آن کاروان از پشت بیدستان , 

نمیاید 

دگر بر گونه های پاک دخترهای کولی 

رنگ عصمت نیست 

دگر هرگز مخوانیدم 

                    به بزم شادمانی ها 

              *      *

من اکنون سخت دلگیرم

من اکنون سخت تنهایم

نمیخواهم کسی بامن بیاید تا طلوع صبح

که من , زین همرهان ناموافق سخت دلتنگم 

نمیخواهم کسی با من بگوید از شب موعود

            *      *

من از گلهای بی فریاد نیلوفر

که روزی بوی عشق و زندگی میداد ,

دلگیرم

دگر نام مرا برسنگ بنویسید 

و بر آن پرچم شوریدگی را برافرازید 

که من دیگر نیم آن تکسوار جاده های شعر 

که من دیگر نیم آن دختر شاد 

که من دیگر نیم آن دختر شعر 

           *      *

بگو نام مرا برسنگ بنویسید 

وبر گورم ,

شرار آرزوهای جوانی را برافرازید 

که من , دلتنگ دلتنگم ,........

مهربان من !

شعرهایم را , که واژه های آنرا از سپیده دم به وام گرفته ام ,

نثارت  خواهم کرد .

وقلبم را که در زوال چشمهای تو شستشو داده ام ,

هدیه ات خواهم کرد.

مرا بپذیر!  ... و لبخندت را به من ببخش .  تا قلبم از برودت 

اندوه سنگ نشود و دستانت را به من بسپار , تا از ملال

تنهایی , تنم  نپوسد و در آغوشت پناهم ده تا آوارگی را

فراموش کنم و شکر لبانت  را برمن ارزانی دار تا شراب

جاودانگی را دریابم .

                                                       سهیلا ...

*  دفتر شعر سهیلا خانمی که هرگز پیدایشان نکردم

را به توفیق خداوند متعال در این وبلاگ به تدریج می آورم.

هرچند قبل از این می خواستم آنرا با نام سهیلا چاپ کنم ,

ولی چون ناشری پیدا نکردم و علت تعویق و تردید برای 

گذاشتن شعرهای زیبای ایشان در وبلاگ هم همین بود ,

که بتوان آن را به چاپ رساند.

از ایشان همین قدر میدانم که  تربیت بدنی  خوانده اند  ,

وهمون اوایل انقلاب وقتی برای استخدام به آموزش و پرورش

تهران مراجعه می کنند , دفترشان را به همراه داشته اند .

اگر از ایشان اطلاعی دارید به ایشان خبر دهید  ...

البته ایشان پس از استخدام به واحد گزینش مراجعه می کنند

برای گرفتن دفتر ولی ظاهرا مشغولیت های انقلابی بچه های انقلاب 

از پس دادن امانت ایشان بیشتر اهمیت داشته است ظاهرا ....

                                                           مستعار : ژیلا